maszynowe opowieści 6.1

Czerwone Perły

Czerwone perły rozrzuciły się na Twoje nogi.
Twoją wolą będzie pozbierać to z podłogi.
Chęci już ty nie masz, ale dalej robisz.
Zbierasz to do miski, bo zaraz zgubisz wszystkie.
Niech przyjdzie taki dzień, w którym zerwiesz cień.
A my będziemy trzymać się Cię za serce.
A i tak wszystko się ułoży.

maszynowe opowieści nr 6

Zaduma...

Niech przyjdzie.
Wola skupienia.
Twardą ręką nas okryję.
I wybiję.
Wybije jak muchy.
Twarzą zabijaną petlę.
Uciska pętla szyję.
A szyjemy dziś dzbanek.
Dzbanek pełnego wrzasku.
Wrzasku srebrzystych cieni.
Cieni nienarodzonych dzieci.
Dzieci śpiewających tak:
O szlachetny Panie.
Wybacz mojej mamie.
Nie wie ile radości i
We mnie jest miłości.
A tamten facet.
Wie już tylko tyle,
Że nie istnieje.
O szlachetny Panie.
Usłysz moje podanie.
Chcę poczuć szczęście.
I mieć piękną wnękę.
Niewytartych wspomnień.
Aby mógł pamiętać.
Jak się zachować trzeba.
Jak wycierać buty.
Jak nie deptać trawy.
Jak układać myśli.
Te w obłokach kawy.
Jak wybierać.
Jak mądrze reagować.
Na tamten ...........